Mijn passie voor bewegen begon al op jonge leeftijd. Van wedstrijdzwemmen en voltige tot urban dance en ballet, en van slacklinen tot sportklimmen. Toen ik twaalf jaar oud was en nog in Brazilië woonde, kregen mijn klasgenoten en ik één jaar de tijd om samen een circusshow in elkaar te zetten voor de school. Iedereen kreeg de kans om zich te verdiepen in een circusdiscipline, en dit was mijn eerste kennismaking met slacklinen. Het was liefde op het eerste gezicht. Niemand anders uit de klas wilde iets met die lijn doen; iedereen vond het maar saai omdat het zo lang duurde om er iets mee te bereiken. Voor mij was dat juist wat het zo aantrekkelijk maakte. Het proces van oefenen en steeds dichter bij succes komen, was voor mij de essentie. Dat jaar was ik tijdens elke lunchpauze op de slackline te vinden, terwijl de andere meiden hun lunch aten en over jongens praatten. Als ik tijdens de les “naar de wc moest”, kon ik het niet laten om op de terugweg snel even weer een poging op de lijn te wagen.
Slacklinen bleef tot mijn achttiende een solo- en laagdrempelige sport, omdat ik niemand kende die deze hobby met mij wilde delen. Ik was altijd druk met andere dingen en met veel mensen om me heen, maar slacklinen was voor mij de gelegenheid om mijn eigen interne stilte te vinden, om letterlijk weer mijn balans te herstellen. Het leerde me dat ik de eerste toeschouwer mag zijn van iets geweldigs dat ik zelf doe. Het is voor mij een van de beste manieren om intrinsiek gemotiveerd te blijven.
Toen ik mijn HAVO-diploma behaalde in Nederland, gaven mijn ouders mij een cadeau. Ik vroeg om een highlinecursus. In 2018 was highlinen nog relatief onbekend, maar door te googlen vond ik de website van Lukas Irmler, een professionele highline-atleet. Ik stuurde hem een e-mail en vroeg of hij me de basis van highlinen wilde leren. Mijn ouders hielpen me met het betalen van de cursus, op voorwaarde dat dit een eenmalige ervaring zou zijn en ik daarna niet de extreme hoogtes zou opzoeken, maar het slacklinen dichter bij de grond zou houden… Mijn reis naar München was slechts het begin. Nu, jaren later, kan ik met trots zeggen dat ik mijn passie voor highlinen deel met een internationale gemeenschap. En nog beter: ik heb in de stad waar ik nu woon vrienden gemaakt die allemaal dezelfde passie delen en genoeg vastberadenheid hebben om uren door te brengen met het mogelijk maken van het ogenschijnlijk onmogelijke. Er is een kracht die mensen verbindt wanneer ze dezelfde passie delen. Nu vormen wij samen het Lowlines Collectief.
Als kind balanceerde ik op een slackline in mijn eigen wereld. De strijd om op zo’n lijn te lopen blijft een persoonlijk proces, maar het proces eromheen vraagt om samenwerking. Highlinen legt voor mij de verbinding tussen het vinden van mijn eigen weg en tegelijkertijd deel uitmaken van een groter geheel. Zonder dat geheel zou ik niet mijn eigen ding op de lijn kunnen doen. Highlinen vormt zo een brug tussen mijn introverte en extraverte kant, en ik ben op mijn best als deze twee kanten met elkaar in balans zijn.